«Αγωνας ανισος»
Ξεκινησε καλα, σιγουρος και θαρραλεος στις διασταυρωσεις εβρισκε παντα καποια τρυπα για να περασει.Στο 15ο όμως 8αρι ηταν ένα γυρο πισω από τον πρωτο. Ηταν σε μια στροφη όταν ο πρωτος βρεθηκε στη μια από τις δυο διασταυρωσεις με ένα άλλο αμαξι. Κανεις τους δεν υποχωρησε, κανεις δεν πατησε φρενο. Το πληθος αφησε ένα ουρλιαχτο και πεταχτηκε ορθιο, ένα από τα δυο αυτοκινητα αναποδογυρισε. Μια, δυο … τρεις φορες. Γι’ αρκετα λεπτα τα χερια εμειναν μπροστα στα στοματα, ησυχια, ενώ καποιος εψαχνε να βρει ένα δισκο να βαλει στο πικ απ.
Καποτε κι οι δυο οδηγοι βγηκαν από τα’ αυτοκινητα τους, ορθιοι ενώ τα χειροκροτηματα γεμισαν τον αερα.
Με το ατυχημα και μια μαυρη σημαια ο Ριππερτ τερματισε 6ος και πηρε 20 δολλαρια. Ο νικητης ειχε παρει 250.
«Σκετο μουλαρι», μου ειπε ο Ρουπερτς καθως εσπρωχναν την κοκκινη, ζεστη Σεβυ πισω από το μικρο φορτηγο τους.
«Καποια μερα όμως, δεν ξερεις τι μπορει να γινει. Ισως βρεθει καποιος αγγελος και μας κανει πλουσιους. Τοτε θα παμε στις πιστες των σπριντερς. Θα γινουμε διασημοι. Που ξερεις ? Ακομα και συ στη χωρα σου μπορει να μας ακουσεις να γινομαστε διασημοι …»
Ποτε δεν ακουσα τιποτα για τον «καπταιν» Ριππερτ, το φτωχοπαιδο με τη σαραβαλιασμενη Σεβρολε. Εχω όμως ακουσει τοσα πολλα για τοσους πολλους αλλους «Ριππερτ» της γης, που ξεκινησαν με αυτοκινητα των 60 δολλαριων σε χωριατικες, χωματινες πιστες του εναμιση χιλιομετρου. Τους ξερετε κι εσεις. Τους λενε Φοϋτ, Αντρετι, Παρνελλι, Τζοουνς, Πεττυ, Τζακ Παρσους. Κι αλλοι πολλοι. Ανθρωποι που κι αυτοι ισως δεν ξερουν να «διαβαζουν καλα» …
Κι όλα αυτά ηρθαν στο μυαλο μου λιγες ωρες μετα τον αγωνα στην αναβαση Σουλιου, που παρακολουθησα με ανοικτα ματια τους δικους μας «ρεησερς» …
Αναρωτηθηκα συχνα γιατι πολλοι από αυτους τρεχουν ? Γιατι κανουν τοσα εξοδα ? Γιατι κοπιαζουν ? Γιατι κανουν τοση φασαρια, ενώ πολύ πιο ευκολα θα χαριζαν περισσοτερο σαματα και δημοσιοτητα στο ονομα τους κανοντας κατι άλλο … Ας πουμε πηγαινοντας στα μπουζουκια καθε βραδυ η ανοιγοντας καποιο αληθινα πρωτοτυπο μαγαζι. Τους κοιταζα και θα τους κοιταζω προσπαθωντας να βρω έναν απο ολους που να μοιαζει λιγο με τον φτωχο Ριππερτ που χε δυο παλαμες γεματες καλους και ποτε δε θα μπορουσε να προφερει σωστα τοσες λεξεις και φρασεις, όπως «τεστατα κον βαλβολε» και αλλα, όπως ξερουν οι δικοι μας ασσοι . Ποσο μαλλον να ξερε και τη σημασια τους …
